000			01386nam a2200229 i 4500
008			130711s1988 sp g glg
017			_aM. 29.659 - 1988
020			_a8475073387
080	1		_a82 N
100			_aCid Cabido, Xosé _eaut _92986
245		2	_aO Camiño de Middelharnis _c/ Xosé Cid Cabido
250			_a1ª ed.
260			_aVigo _b:Xerais _c,1988
300			_a203 p. _c; 21 cm
520	3		_aFaste a un lado, porque o carapucho vermello do home Sangue impídeche captar a totalidade da pedra. Algunha man podería estala emboutando. Agavear polo mastro granítico, acadar o sólido picote, empoligarse nel, poñer o cu no seu colo fálico e imperfecto.O home do carapucho capta nos teus ollos esa mostra de asenllo pola pedra. El sabe que está alí espetada. Pero actúa como se non quixese participar do seu engado, como se houbese unha boa razón para preferir a inexistencia da pedra hirta entre as xestas e o carpazo. El cala. Xa estás botando de menos o seu dicir aleccionante. Medra o día. Séntaste no chan e o Sangue imítate coidando sempre de non virarse, para que no seu campo de visión non vaia entrar por casualidade a pedra que a ti tente xa enfoumado.
521			_aESO34
650			_aPintura _95068
650			_aContos _914922
700			_a Xosé Cid Cabido _eaut _9249172
997			_e2